مینی ایمپلنت ها: راهکاری موثر در ارتودنسی

قبلاً، درمان‌های دندانی و ارتودنسی از روش‌های پیچیده و بیومتریک برای درمان استفاده می‌کردند. اما با اختراع مینی ایمپلنت‌ها در قرن بیست، این مشکل حل شده و از مینی ایمپلنت‌ها به عنوان تکیه‌گاه استفاده می‌شود.

امروزه، استفاده از مینی ایمپلنت‌ها به عنوان یک روش درمانی در کنار ارتودنسی، در سراسر جهان رایج شده است و توسط دندانپزشکان انجام می‌شود.

مینی ایمپلنت‌ها به طور ساده معادل پیچ‌های کوچک و نازک تیتانیومی هستند که در استخوان فک قرار می‌گیرند. محل کاشت مینی ایمپلنت، بستگی به نوع درمان دهانی و تشخیص دندانپزشک دارد. اما در کل، باید یک مکان مشخص برای قرارگیری مینی ایمپلنت انتخاب شود که به عنوان لنگر عمل کند.

بعد از کاشت مینی ایمپلنت در محل مشخص شده، از فنر یا زنجیر برای اتصال به براکت‌ها استفاده می‌شود. این کار باعث کنترل نیرویی می‌شود که بر روی دندان اعمال می‌شود.

کاربرد مینی ایمپلنت‌ها در زمینه ارتودنسی بسیار مهم است، زیرا در طول درمان به استحکام و پایداری همراه با حرکت دندان‌ها نیاز داریم. علاوه بر ارتودنسی، مینی ایمپلنت‌ها کاربردهای دیگری نیز دارند، از جمله:

1. بستن فاصله بین دندان‌ها.
2. ایجاد فاصله بین دندان‌ها با عقب‌کشیدن دندان‌های آسیاب.
3. اصلاح راستایی و بازکردن فاصله بین دندان‌ها.

بسته به نوع درمان و نیازهای مورد نظر، می‌توان از مینی ایمپلنت‌ها در استخوان فک یا سقف دهان، بین دندان‌ها، زیر بینی و حتی بالای چانه و پشت دهان استفاده کرد.

نحوه کار مینی ایمپلنت‌ها به این صورت است که قسمتی از براکت به وسیلهٔ مینی ایمپلنت به استخوان مورد نظر متصل و ثابت می‌شود. بخش دیگر می‌تواند با استفاده از نیروی کم، حرکت خود را داشته باشد. در نتیجه، براکت و ساختار دهانی درمان می‌شوند.

قبل از استفاده از مینی ایمپلنت‌ها در حوزهٔ دندانپزشکی و ارتودنسی، از دندان‌های بزرگتر مانند آسیاب یا نیش به عنوان پایه و لنگر استفاده می‌شد و یا از ارتودنسی‌های داخلی یا خارجی در دهان استفاده می‌شد. اما استفاده از این روش‌ها با مشکلاتی همراه بود؛ به عنوان مثال، در صورت اعمال نیروی زیاد به دندان‌های بزرگ، خود دندان‌ها ممکن بود حرکت کنند و این باعث تغییر شکل دندان‌ها و عدم رسیدن به نتیجه موردنظر می‌شد.

مینی ایمپلنت ها ابزارهایی هستند که در دندانپزشکی و ارتودنسی استفاده می‌شوند. آنها به صورت جسمی کوچک و استوانه‌ای یا مخروطی ساخته می‌شوند. مینی ایمپلنت ها از سه قسمت تشکیل شده‌اند: سر، گردن و بدنه.

سر مینی ایمپلنت به قطعات دیگر متصل می‌شود و قسمت گردن آن قابلیت زاویه گیری دارد تا بتواند در دندان قرار گیرد. بدنه مینی ایمپلنت ثابتی بیشتری نسبت به بخش‌های دیگر دارد و این باعث افزایش سطح تماس با استخوان می‌شود.

مینی ایمپلنت های استاندارد اندازه بزرگتری دارند و بعد از درمان و ارتودنسی برداشته نمی‌شوند. آنها در دهان باقی می‌مانند تا ترمیم های دیگری مانند روکش دندان یا لمینت روی آنها اعمال شود.

بعد از اتصال مینی ایمپلنت، باید مراقبت کنید و آن را تمیز نگه دارید. همچنین در طول درمان با مینی ایمپلنت، باید از کشیدن سیگار خودداری کنید و به مراقبت از آن توجه کنید.

قبل از استفاده از مینی ایمپلنت، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید تا نیازها و مشکلات خود را بررسی کنید و اقدامات مناسب را انجام دهید.

در نهایت، استفاده از مینی ایمپلنت ها می‌تواند در بهبود و درمان مشکلات دندانی و ارتودنسی مفید باشد، اما دریافت مشاوره از پزشک متخصص در این زمینه بسیار مهم است.